بررسی رابطه میان تمایزیافتگی خود و سبک های عشق ورزی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطۀ میان تمایزیافتگی با سبک‏های عشق­ورزی و همچنین مقایسه سبک­های عشق­ورزی و سطوح تمایزیافتگی زنان و مردان متاهل شهر مشهد بود. مشارکت کنندگان در پژوهش حاضر 120 نفر از افراد متاهل  شهر مشهد که به صورت نمونه‏گیری در دسترس انتخاب شده بودند مورد آزمون قرار گرفتند. برای سنجش تمایزیافتگی از پرسشنامۀ تمایزیافتگی (dsl)و برای سنجش سبک‏های عشق‏ورزی از مقیاس سه گانه اشترنبرگ استفاده­شد. داده‏های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون معناداری ضریب همبستگی پیرسون جهت بررسی رابطۀ خرده مقیاس های تمایزیافتگی با خرده مقیاس های آزمون اشترنبرگ و آزمون مقایسۀ دو میانگین مستقل به منظور مقایسه خرده مقیاس­های تمایز یافتگی و خرده­مقیاس­های آزمون اشترنبرگ درآزمودنی های زن و مرد متاهل شهر مشهد مورد تحلیل قرار گرفت. پس از تجزیه و تحلیل داده‏ها نتایج نشان داد که میان خرده­مقیاس‏های صمیمیت، شوریدگی و تعهد اشترنبرگ با خرده مقیاس های واکنش هیجانی، جایگاه من، گسلش عاطفی و هم آمیختگی ارتباط معکوس معناداری دارد همچنین نتایج این آزمون نشان داد که بین میزان گسلش عاطفی مردان و زنان تفاوت معناداری وجود دارد، بدین صورت که آزمودنی­های مرد میزان گسلش عاطفی بیشتری را گزارش نموده­اند. در بقیه خرده­مقیاس‏ها بین دو جنس تفاوت معناداری شاهده نشد.